Пролетта во Скопје има чудна навика – божем ќе те израдува, па во следната секунда веќе те мачи.
Не е тоа онаа пролет од слики со црешов цут и свилени марами, туку варијанта каде што во мај веќе почнуваш да ги избегнуваш места без сенка, ги броиш изгорениците од волан, и се расправаш со себе зошто пак си излегол на пладне.
Па, што се прави во скопска пролет?
Се тренира селективен хедонизам.
Прво правило – сенка и ладно нешто во рака. Овошен сладолед, лимонада со нане, или оној сок што не го ни пиеш во зима, ама сега личи како да лечи.
Се оди во музеј, ама не од љубов. Од клима.
Секое културно живеалиште со внатрешна температура под 25°C автоматски станува дестинација. „Ликовна уметност од 19-ти век“? Звучи како рај ако внатре не ти се лепи косата за врат.
Се шета рано. Многу рано.
Во 6:30 наутро Скопје изгледа како нечија носталгија. Мирно, матно, без бучни луѓе. Плус, има простор на тротоар. Ова е периодот кога со наочари и кафе можеш да се правиш Франсоаз Харди пред Зелено пазарче.
Се влегува во бутици и книжарници без намера да купиш.
Само да се оладиш, да видиш што има, да се преправаш дека бараш нешто специфично. Тоа е модерна прошетка. Ладна и со опција за изненадна куповна слабост.
Се чита книга на јазик што не ти е мајчин.
Само затоа што така мозокот ти се вклучува, а не се прегрева. Плус, ако не разбираш баш сѐ – нема стрес, тоа е дел од искуството. Како климатизиран туризам од фотеља.
Се преживува. Со стил.
Жешката скопска пролет не е за глумење луксуз. За маички што не се лепат е, за средби што траат кратко, за кафе без млеко и планови без планери. За импровизација и добра волја.
На крај, можеш и ништо да не правиш. Да седиш со слушалки, со книга, со прозор отворен колку да шушка, и да си кажеш:
Па, нека е топло. Јас сум тука. Жив. И не е лошо.
Прочитај уште:
Квадратура на очајот: Зошто становите во Скопје се скапи (и дали ќе престане тоа некогаш)
Skopje & Me 